Sinds een jaar of 2 woon ik met mijn lief Sebastiaan in Zuid-Spanje, provincie Malaga, in de bergen, 7 km van het dichtstbijzijnde dorp Benamargosa. Bijna meteen na aankomst, ik ging op les, vond ik mijn eigen paard Feliz. Ik heb hem zo genoemd omdat het zo voelde, maar ook omdat hij al een Andalusische heer van middelbare leeftijd is (16 toen ik hem kreeg) met een en ander aan ervaring, veel verschillende eigenaren o.a. en niet allemaal even leuk, vermoed ik, maar hij kijkt pittig en brutaal uit zijn ogen. Hij is stevig gebouwd, grote voeten en een stevig onderstel, maar kan ook heel elegant Spaans dansen (weet ik de commando’s nog niet voor, maar dat komt later).
De omstandigheden waaronder we hem vonden waren niet zo goed dus ik wens voor hem dat hij Feliz is; blij, vrolijk, gelukkig. Hij dus met al zijn ervaring en ik met geen moesten we het samen eens worden. Ik leerde alles van een Engelse lerares en manegehouder, Karen, in een jaar tijd ,terwijl hij daar ook woonde en verzorgd werd, totdat we er allebei klaar voor zouden zijn om met zijn 2tjes verder te gaan.
Sinds januari woont hij nu bij ons. Mijn leven lang droomde ik al van een paard en daar was hij dan echt! Stout en lief als hij is. Makkelijk is hij niet; in het begin steigerde hij, sloeg op hol, bokte en draaide. Ik heb het gevoel dat hij nu rustiger en meer tevreden is, lekker op zichzelf zonder competitie, lekker langzaam genieten van zijn eten en af en toe met mij op stap, de bergen in. We begonnen met kleine tochtjes, spannend zo samen en toen steeds verder.
Hoelang had ik hier al niet over gefantaseerd en in gedachten de reis voor me gezien. Mijn grote streven: met zijn tweeën naar Benamargosa, naar de kroeg en dan samen weer naar huis, onderweg van alles belevend. Samen! Ik en Paard. Ik voelde nu al weken dat het bijna tijd was, maar twijfelde ook of ik dat wel zou kunnen met mijn geringe ervaring en of hij niet allerlei stoute capriolen zou uithalen met zijn enorme lijf, over het verkeer en de weg, hoe ik hem moest parkeren, etc. etc.
Zodat, toen ik de dag gepland had, astrologisch gunstig, gelukskleren voor onderweg, iedereen om een zegen gevraagd, het een te spannend ding was geworden en ik ook nog onverwacht ongesteld werd. Ik besloot het uit te stellen tot ik zou voelen dat ik zover was, zonder astrologisch gedoe, gewoon kleren aan die lekker zitten en die zegeningen zouden wel goed blijven …
So this was the day .. en ook nog de datum dat Feliz 2 jaar geleden bij ons kwam, onze verjaardag, zogezegd (en vroeger mijn trouwdag). De honden in huis opgesloten (dit was een dag exclusief voor ons). Bas gevraagd of hij dit met ons wilde vieren door ons in B op te wachten, het Fabeldier gezadeld (gepoetst zadel en laarzen, papieren Feliz in zadeltas in geval van een ontmoeting met Guardia) en daar gingen we dan!
Scheet in mijn broek van de zenuwen en probeerde dat te bedwingen door diep en langzaam te ademen en te doen wat ik mezelf had beloofd; het zo puur en open mogelijk te ervaren zonder het in te vullen. Langzaamaan begon dat te werken; er was even een moment van onenigheid toen we langs Karen reden, de manege waar hij eerst woonde en een stukje verderop waar we de vorige keer rechtsaf naar huis gingen zelfs een klein gevecht, draaien en steigeren..
We gingen verder, hij en ik in de stille zonnige ochtend, kijkend naar de mooie bergen, met alleen het geluid van zijn hoefslag; er kwam een ritme en er kwam een lied in me op ‘Down to the river’ hoe kon het ook anders? Ik zong en hij liep, af en toe een auto en toen kwamen we bij de weg, beneden aan de berg. Het leek heel stil en we gingen er op, goed rechtshoudend en toen kwamen er 3 vrachtwagens achter elkaar langs. Het zweet brak me uit maar Feliz liep volkomen onverstoorbaar door. Ik realiseerde me toen ook dat het voor Spaanse automobilisten vrij normaal is, een paard op de weg. Oversteken ging ook goed; hij deed ook niet moeilijk om het smalle omhekte paadje naar de rivier in te gaan, ik begon er vertrouwen in te krijgen! Het leek ook wel een beetje of hij begon te snappen waar we heen gingen, al werd de arme schat in beslag genomen door de ellendige, hardnekkige vliegen en liep hij als een dolle met zijn hoofd te zwaaien..
We kwamen van alles tegen in dat bizarre iedereensland van de droge rivierbedding. Een vrouw die wanhopig op zoek was naar haar witte hond, al 3 dagen kwijt. Een brutale muilezel wilde ons de weg versperren, een los paard kwam opeens op ons afgestoven. Ik zwaaide dreigend met de zweep en Feliz zette er flink de pas in met zijn stoere onderstel. Ik dacht dat hij hier vroeger waarschijnlijk vaak gerend had met zijn Engelse meid, vorige eigenaar. Maar had besloten dat het daar nog te vroeg voor was. Gewoon lopen, kijken en ervaren.
Een paar zigeunermannen waren bezig kratten met net geoogste limoenen en citroenen te vullen. Een andere man stond iets vaags te doen bij een vuurtje. Feliz hoofd ging omhoog bij de geur van het vuur, maar algauw eisten de vliegen en ik weer zijn concentratie op. De laatste tijd merk ik dat hij naar mijn stem luistert, ook als die heel zacht is. Ik probeer ons allebei gerust te stellen, voor mij is het ook allemaal nieuw! Maar er groeit iets tussen ons en dat was mijn liefste wens..
We zagen Benamargosa naderen en ik wees hem er enthousiast op, maar hij wist het natuurlijk allang (of was het hem om het even? mysterieus beest). Er kwam ons een 4×4 jeep tegemoet; die vind ik alleen leuk als ze erg stoffig zijn en dat was ie. Het was mijn Bas! Hij kwam kijken of we er al aan kwamen, lief! Hij reed voor ons uit naar het dorp en even later bereikten wij het ook (bij de brug, remember?) En, net als in mijn fantasie, was het een glorieus gevoel om met mijn paard uit de rivier het dorp in te stappen. Cool en trots. Hier zijn wij!
Maar ik moest meteen mijn aandacht richten op het drukke maandagochtendverkeer en hoe me daarin voort te bewegen. ’t Is geen fiets maar toch net zoiets! Maar Feliz is bewonderenswaardig stoïcijns in het verkeer en Spanjaarden vinden het net zo gewoon als wij een fiets. No problema, gewoon eromheen. De kroeg gevonden (vantevoren geboekt), paard vastgebonden (met een hondenriem, niet zo pro, maar van touwen vastknopen moet ik nog leren en dit werkt ook). En toen natuurlijk een biertje! En Feliz een wortel. Hij stond nieuwsgierig met zijn grote hoofd boven onze tafel, leuk!
Paco, de caféeigenaar kwam hem eens opnemen, que guapo! en vond hem muy gordo. Nou, dik is ie niet hoor, hij is gewoon een stoer, stevig werkpaard en een beetje verwend natuurlijk, maar dik, nee! Allerlei passerende mensen kwamen hem aaien en begroeten en dingen over hem vragen en hij vond het best, ging lekker staan pissen, midden op straat! Luisterde naar de dorpsgeluiden en onze stemmen, hij stond er Feliz bij, een mooi verjaarscadeau!
Ik ging even naar de winkel om voor hem een appel te halen, kwam in een rij kletsende vrouwen terecht, ze hadden allemaal plastic bloemen gekocht, voor de dag van de doden. Eenmaal weer buiten kreeg ik een soort black-out; ik dacht is dit echt? Zijn we hier zomaar op zijn voeten en ik op zijn rug gekomen? Heeft ie zomaar gedaan wat ik wilde? Ik vond het zo wonderlijk dat ik het nauwelijks kon bevatten. En toen een mooi beeld: Bas en Feliz op het terras, Bas met een enigszins afkeurende blik in de richting van Feliz achterste, die daar doodleuk stond te kakken.. Ik huppelde er vrolijk heen, mijn vent en paard in de kroeg!
Toen was het tijd voor de terugreis en ik besloot niet door de bergen terug te gaan, maar gewoon dezelfde weg als we waren gekomen. Dit kostte al mijn concentratie, had geen zin om ook nog een onbekende weg te gaan uitzoeken. Ik op zijn rug en met Bas richting auto gelopen. Klik klak gingen zijn hoeven door de straat, ik deed mijn ogen even dicht om het moment nog beter binnen te laten komen. Hij een beetje sloom, ik een beetje moe liepen we de rivier in. Er stond opeens een stevige wind tegen en na een tijdje kwamen we in een ritme, een soort paardentijdgevoel. Er was alleen de wind, het rare niemandsland, ik was stil, hij stapte en er was een eindeloze hier-en-nu-ervaring.
Na heel lang, leek het, of van heel ver vandaan, begonnen mijn ogen te zoeken naar het paadje waar we in moesten, de rivier uit. Het moest voor mijn gevoel nu ongeveer komen, maar ik zag het niet. Opeens ging Feliz naar links, heel vastberaden. Ik protesteerde nog even-want ik moet de richting bepalen-maar liet hem toen, was benieuwd. Hij had zoiets van-laat mij nou maar even-en ja,hij had het goede weggetje gevonden!
Langs de weg ging prima, toen de bergen in, omhoog. Ik vond dat hij nu wel de snelheid mocht bepalen, tenslotte moest hij ons samen helemaal naar boven dragen, samen 500 kilo! Hij koos voor een snelle Spaans-elegante draf, beheerst en continue. Fijn! Even was hij verward, toen ik, eerder dan hij verwachtte, naar links de weg af wilde en raakten we het ruige muilezelpaadje kwijt (ik weet ook dingen, zei ik nog) maar al snel vonden we het zwoegend en struinend weer terug. We wisten allebei, dit is de weg naar huis en hij wilde in een galop en ik liet hem even.
Het weer was onderweg helemaal veranderd, van zachtzonnig naar winderig met dreigende wolken, wat het gevoel van een lange reis versterkte. Vlakbij huis was er ineens een grote groep gieren die precies boven ons hoofd gingen cirkelen, blij dat we thuis waren, daar gaat toch iets vanuit…
Feliz kreeg een heeele lange lieve dikke bedankzoen op zijn bezwete nek, een douche en 5 wortels! Drie verbaasde honden kwamen ons tegemoet-dat jullie zomaar zonder ons weg zijn geweest! Nou, je begrijpt, toen barstte het feest los! Bas draaide de perfecte muziek, schonk wijn en bakte een daverende pizza, zo exotisch dat het bijna niet zou mogen.
Ik besefte dat ik al 2 jaar naar deze dag verlangd en er naartoe gewerkt had en het was nog mooier dan ik dacht. Het gevoel van een ronde cirkel en ingewijd met/door mijn paard, mijn Witte Indiaan. Gewogen en beproefd en kennelijk goedgekeurd. Huilen en lachen tegelijk, gedeeld met mijn lief, vreugdedansend, oerkretenslakend en diep dankbaar!
Feliz stond verwonderd te luisteren naar ons lawaai….
